ks. Eugeniusz Burzyk

Lorda, żyjącego z dala od zgiełku świata i unikającego towarzystwa, zapytano, dlaczego nie bierze udziału w życiu towarzyskim. Zdziwiony odpowiedział: A co to jest? – Zabawy, bale, przyjęcia, koncerty, wyścigi – tłumaczyli znajomi. Skoro tak wygląda życie towarzyskie – stwierdził lord – to mój lokaj to za mnie załatwi. Anegdota ta nie jest wyrazem mizantropii, cynizmu, czy lekceważenia innych ludzi, ale przypomina o tym, że za dużo czasu marnujemy na rzeczy powierzchowne i nieistotne.

W podobnym duchu wypowiedział się arcybiskup Józef Życiński: „Czas płynie i każdy jego okruch trzeba cenić. Żeby pisać, tworzyć, nie można chodzić z imienin na imieniny”. Natomiast Sławomir Mrożek wyznał: „Jestem po prostu rasowym pisarzem, a rasowy pisarz, czy tego chce czy nie, musi być sam, być obcym wśród obcych. Dla pisarza zbyt bliskie więzi z ludźmi są ciężarem, bo najzwyczajniej w świecie musi siedzieć przy stole, nad papierem, sam ze swoimi myślami”.

O powierzchowności wielu ludzkich kontaktów mówi też ks. Jerzy Szymik, określając je jako clubbing wielkomiejskich środowisk młodzieżowej klasy średniej: „W sześciu znajomych idą na piwo, zaliczają cztery lokale w ciągu wieczoru i w porządku, człowiek ma prawo pobyć z kumplami i się rozerwać. Tylko niech się nie spodziewa, że z czegoś takiego powstanie przepastna głębia, że to go nasyci, uleczy samotność”. Przekonuje, że powierzchowne kontakty niczego w nas i za nas nie załatwią. Chyba najtrafniej ujmuje problem Adam Mickiewicz: „Nie ten jest egoistą, kto od ludzi stroni, ale ten, kto za bliźnim jak za łupem goni”.

Jeżeli jednak jakaś „towarzyska dusza” nadal nie rozumie, lub udaje, że nie rozumie, o co chodzi, to może przekonają ją słowa Thomasa Mertona, który zaleca, by każdy człowiek miał swój pokój, jakiś kąt, gdzie nikt go nie znajdzie, nie przeszkodzi i nie zauważy. Zastrzega jednak, że nie udajemy się na pustynię, by uwolnić się od ludzi, ale by nauczyć się, jak ich odnaleźć; by odkryć sposób, w jaki można im uczynić jak najwięcej dobrego. Także sam Jezus udawał się często na miejsce pustynne, i to w sytuacji, gdy czekało na Niego wielu ludzi.

Cytaty zamieszczane na tej stronie – owoc mojej wieloletniej samotnej pracy – mają pobudzać do refleksji nad sobą, drugim człowiekiem i swoim miejscem w świecie.

burzyk.com